Περούτζια 2017 - Μέρος Α΄

A.C. Perugia (γκραφίτι από το στάδιο)

Το διάστημα μεταξύ 29ης Νοεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου είχα την ευλογία να βρεθώ στην Περούτζια, πρωτεύουσα της Ουμβρίας, φημισμένη για το πανεπιστήμιό της και το πάλαι ποτέ καμάρι της Serie A, της ομώνυμης τοπικής ομάδας. Ως γνωστός τρελός ποδοσφαιρόφιλος, αποφάσισα να μην χάσω την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσω αγώνα επί ιταλικού εδάφους - έτσι, τη μέρα του αγώνα (Δευτέρα), πέρασα από ένα πρακτορείο στοιχήματος κι έβγαλα εισιτήριο, αξίας 29€ (σε καλή θέση, στην μοναδική θύρα με στέγαστρο - πρόληψη για τυχόν βροχερή βραδιά).

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή: πώς βρέθηκα στην Περούτζια; Τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους κληρώθηκα για ένα μήνα στο Πανεπιστήμιο για Ξένους της πόλης, για να παρακολουθήσω μαθήματα Ιταλικών. Fast forward το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017: η μέρα που ανακάλυψα το minimetrò (μινιμετρό) της πόλης, ένα υπέργειο, αργό roller coaster, σκεπαστό, χωρίς οδηγό.

εσωτερικό του μινιμετρό, στον δρόμο για το στάδιο

 Η διαδρομή είναι υπέροχη: η γραμμή ξεκινάει από το ιστορικό κέντρο της πόλης και, περνώντας από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Fontivegge, κάνει μια μεγάλη στροφή και καταλήγει σε μια ευθεία, με τερματικό σταθμό το Pian di Massiano, στο εμπορικό κέντρο "Metropolis". Γύρω στα 312 μέτρα πιο μακριά βρίσκεται το στάδιο της πόλης, το οποίο φέρει το όνομα ενός μεγάλου ντόπιου ποδοσφαιριστή, του Renato Curi, το όνομα του οποίου είναι συνδεδεμένο με την ιστορία της πόλης.

Stadio Renato Curi - A.C. Perugia

στο δυτικό τμήμα του σταδίου Renato Curi

Πέριξ του σταδίου, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, πολύς κόσμος έρχεται να περπατήσει, να τρέξει, να βγάλει βόλτα τον σκύλο του ή να αθληθεί στο πάρκο δίπλα από το στάδιο. Ευτυχώς, μία κοπέλα που έκανε τζόκιν, ακούγοντας μουσική, προθυμοποιήθηκε να βγάλει φωτογραφία έναν τουρίστα, με φόντο τις εισόδους προς την δυτική πτέρυγα.
Ο αέρας δεν μας έκανε την χάρη, ώστε η σημαία να φανεί ολόκληρη, αλλά λίγη σημασία έχει - κάπου εκεί ξεκινούσε η πραγματική περιπέτεια.

Curva Nord

Αρχιτεκτονικά το στάδιο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο: αξίζει να σημειωθεί ότι, όπως σε πολλά γήπεδα, μόνο μία εξέδρα φέρει υπόστεγο. Κι αν αυτό σας φαίνεται γελοίο για μία ομάδα της Β΄ κατηγορίας, στην πρωτεύουσα της Περιφέρειας της Ουμβρίας, εδώ πρέπει να σημειώσω ότι υπάρχει και Βαλκανική πρωτεύουσα, με γήπεδο το οποίο χρησιμοποιεί και η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, το οποίο έχει το ίδιο χαρακτηριστικό. Και το όνομα αυτού; Μάξιμιρ! Αλλά για το Ζάγκρεμπ θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο...

γκραφίτι με τον γρύπα

Θέλοντας ν' αγοράσω ένα σουβενίρ από το κατάστημα της ομάδας, μιας και η περιγραφή στην ιστοσελίδα δεν ήταν επαρκής, αποφάσισα να επιστρέψω στο μπροστινό μέρος του σταδίου, στο οποίο βρίσκονται και τα εκδοτήρια. Το κατάστημα βρίσκεται στο μουσείο της ομάδας, ωστόσο δεν υπήρχε κάποια ενδεικτική πινακίδα - για να μην αναφέρω την ανεπάρκεια των χαρτών γνωστής εταιρίας...

Έτσι, κατέληξα σε ένα μικρό πάρκινγκ και άρχισα να φωτογραφίζω τα γκραφίτι που κοσμούσαν την πρόσοψη ενός ορθογώνιου, μακρόστενου κτιρίου. Όταν κατάλαβα ότι μάλλον δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι σε αυτό το σημείο του σταδίου και ότι ίσως να βρισκόμουν έξω από τα αποδυτήρια, έκανα μεταβολή και ξεκίνησα να βαδίζω προς την έξοδο. Εκεί είδα δύο μεσήλικες φύλακες (security) ολίγον τι ανήσυχους, να με πλησιάζουν. Σε σπαστά ιταλικά τους εξήγησα ότι θέλω να πάω στο μουσείο της ομάδας. Οι ομολογουμένως ευγενέστατοι κύριοι μου εξήγησαν ότι πρέπει να μπω στην καφετέρια των φιλάθλων και, στο βάθος, βρίσκεται το μουσείο και, κατ' επέκταση, το κατάστημα της ομάδος. Τι να κάνουμε, άλλα συστήματα εκεί...

Κάπου εδώ ξεκινά η περιήγησή μου στο μουσείο. Πριν μεταβώ στην Περούτζια, γνώριζα ότι κάποτε είχαν φορέσει -μεταξύ άλλων- την φανέλα της ο Ζήσης Βρύζας, ο Τραϊανός Δέλλας, ο Κωνσταντίνος Λουμπούτης και ότι ήταν ομάδα της Α΄ κατηγορίας. Όπως με ενημέρωσαν πριν πάω στο μουσείο, ο Άρης είχε περάσει νικηφόρα από το στάδιο αυτό το μακρινό 1980, σε αγώνα του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.