Βάζουμε π.χ. την Χ διοργάνωση με 8 ομάδες, φάση νοκ άουτ.
Η ομάδα Α παίζει με την Β, η Γ με την Δ, η Ε με την Ζ και η Η με τη Θ.
Έστω ότι η πλειοψηφία είναι ομάδες με όνομα, κύρος και τίτλους.
Σύμφωνα με τους "κανόνες" του σύμπαντος και τις διάφορες περιστάσεις που προκύπτουν, ο όρος "φαβορί" παύει να υφίσταται και το θέαμα αναμένεται προσδοκώμενο.
Αλλά τι είναι αλήθεια το ποδόσφαιρο;
Οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους βλέπουν 20 άνδρες να τρέχουν πάνω-κάτω με ένα πλαστικό, στρογγυλό σακί και να προσπαθούν να το χώσουν μέσα σε έναν θάλαμο με μεταλλικό σκελετό και δίχτυα στο εξωτερικό του. Λίγες γνωρίζουν πραγματικά τι είναι.
Οι άνδρες, από την άλλη, βλέπουν δύο ομάδες να πασχίζουν για τη νίκη, με το να ανεβάζουν τον δείκτη του σκορ, τον κόσμο που τραγουδά και γίνεται ένα με την ομάδα, τον διαιτητή που άλλοτε τον παινεύουν για τις αποφάσεις του και άλλοτε τον βρίζουν, τις αποκρούσεις, τα φάλτσα, τις βολίδες, τις τακτικές, τις κομπίνες...
Οι γυναίκες δεν είμαι σίγουρος αν θέλουν όντως να μπουν σε τέτοια ανάλυση και απλώς παρατηρούν 10 παίκτες της τάδε ομάδας και 10 της άλλης να πηγαίνουν πέρα-δώθε.
Παρόλα αυτά, όπως αυτές φανατίζονται με σειρές στην τηλεόραση, εκδηλώσεις κτλ., έτσι και οι άνδρες παθιάζονται με το ποδόσφαιρο. Μπορεί να φαίνεται παράλογο στον γυναικείο πληθυσμό (που στη γενιά μου τείνει να υπερτερεί του ανδρικού), αλλά έτσι είναι. Όταν αρχίζουν να μιλάνε και να υποκρίνονται τις παντογνώστριες πάνω σε αυτά τα θέματα, αλλά αγανακτούν όταν γίνεται συζήτηση περί ποδοσφαίρου, μάλλον δεν κατανοούν το ότι αυτό που κάνουν είναι το ίδιο πράγμα, σε διαφορετικό πεδίο.
Επειδή αρχίσαμε να ξεφεύγουμε λίγο από το θέμα, τελικά είμαστε καλύτεροι από τον προπονητή; Είμαστε πιο σωστοί διαιτητές;
Η απάντηση είναι απλά ΟΧΙ! Ηλεκτρονικά σκίζουμε με τις τακτικές μας, αλλά όχι στην πραγματικότητα, αυτό είναι το μόνο βέβαιο! Επίσης, εμείς έχουμε τα replay, ο διαιτητής πρέπει σε κλάσματα δευτερολέπτου να πάρει μία απόφαση.
Συνεπώς, μήπως δε γνωρίζουμε τίποτε για το ποδόσφαιρο;
